Zamykam oczy i wracam do tego pięknego czasu, kiedy jedynym zmartwieniem było zdążyć na czas do domu, odrobić lekcje i posprzątać własny pokój.
Zamykam oczy i wracam do tego strasznego czasu, kiedy najważniejszym zadaniem było zejść z oczu, siedzieć cicho i wykonywać szybko polecenia dorosłych.
Zamykam oczy i wracam do tego smutnego czasu, kiedy nie sposób było odnaleźć zrozumienie, ciepło, uwagę i akceptację, jakże wielkich wtedy, problemów.
Zamykam oczy i wracam do tego zapomnianego czasu, do chwil, w których uczucia były nie dość ważne, problemy przez nikogo nie zrozumiane, żal przecież niczym nie uzasadniony, pragnienia i marzenia wymysłami niesfornej duszy.
Są chwile gdy wracam do tego czasu i szukam w nim zagubionego dziecka, które do dzisiaj czasem łka w moim sercu, jak je odnaleźć, jak z nim usiąść o życiu porozmawiać twarzą w twarz i dusza w duszę
Jak od nowa przekonać, że marzenia są ważne i piękne,
Jak pokazać, że każda emocja niesie ze sobą kawałek duszy i że każdą z nich ma prawo wyrażać,
Jak zburzyć schematy obowiązku i powinności, które zagrażają odrębności i indywidualizmowi tej pięknej małej istoty,
Jak uruchomić ponownie proces budowania wiary w siebie, własne możliwości, w słuszność osądu i w, co najważniejsze, prawo o samostanowieniu,
Jak usunąć tę hałastrę toksycznych słów, wtłaczanych od dni niemal pierwszych,
Jak „muszę” zamienić na „chcę i potrzebuję”
Jak „powinnam” zmienić na „czy naprawdę jest to moje”
Jak „wypada” zamienić na „nie chcę” i „nie będę”
Jak odnaleźć tego młodego człowieka, który z dnia na dzień, z lekcji życiowej na lekcję, z polecenia na polecenie, z nakazu na nakaz, skrywał się głębiej, kulił przed nieprzyjemnym, ale koniecznym, wpoił sobie jak niewiele znaczy wobec innych, jak służyć wszystkim poza sobą
Jak odnaleźć to dziecko głęboko schowane, nigdy porządnie nie zadbane, nie dość utulone, jak je odnaleźć i pomóc mu wydorośleć, pomóc zaczerpnąć ze świata i zacząć żyć, tak naprawdę i tak pięknie
Zostaw komentarz